Wędrówka z cieniem

Dziennikarka – Ale były też piosenki bez kontekstu PRL tzw. liryczne, co ciekawe, im też dodawano kontekst. Dla mnie zawsze” Wędrówka z cieniem” była piosenką o ubeku, bo “ja wlokę cień, cień wlecze mnie”, a była to prosta historia o miłości, a cień był naprawdę cieniem.

Jacek – Zdarzało się, że przychodzili do mnie ludzie z ogniem w oku i z własną interpretacją jakiegoś tekstu, który był absolutnie pozbawiony nawet intencji politycznych, a oni tam odczytywali Bóg wie co. A to rzeczywiście była moja jedna z pierwszych piosenek o miłości. Człowiek nastoletni jest bezustannie nieszczęśliwie zakochany, przynajmniej w moim pokoleniu tak było, idzie, najchętniej po zmroku, deszcz pada, wchodzi w kałuże i cała natura łączy się z nim w jego głębokim smutku. Połączone jest to z bardzo przyjemnym uczuciem, bo nieszczęśliwa miłość jest ambiwalentnym uczuciem, z jednej strony rozpacz, z drugiej pewna rozkosz odczuwania tej rozpaczy. No, i to jest typowa, realistyczna piosenka o młodym człowieku zawiedzionym w miłości, który opisuje swoje pierwsze doświadczenia z przewrotnością płci przeciwnej. Natomiast jak mówisz o tym odczytaniu “Wędrówki z cieniem”, to teraz sobie zdałem sprawę z tego, że stąd się wziął w zasadzie pomysł mojej powieści pisanej prawie dwadzieścia lat później “Autoportret z kanalią”, gdzie jest dokładnie taka sama sytuacja wyjściowa: jest bohater zakochany w młodej atrakcyjnej dziewczynie i ubek, który też się w niej kocha, i prawdopodobnie podświadomość, która sprawiła, że napisałem piosenkę “Wędrówkę z cieniem”, znalazła w tym właśnie motywie wątek wyjściowy do powieści.

Opracował: Lodbrok