Wakacyjna przypowieść z metafizycznym morałem

Zrywamy się przed świtem
Nie myśląc o śniadaniu;
Milczący, źli, a przy tym
Zupełnie niewyspani.

Okrągły księżyc drwi z nas
Jak puste dno butelki;
Lecz nam to nie pierwszyzna
Idziemy po muszelki.

Szlak wiedzie brzegiem morza
Na zachód – w kołdrze mroku,
Więc z tyłu pełznie zorza
Cierpliwie krok po kroku.

Na piasku rosną cienie
Jak rozciągnięte szelki –
Idziemy niestrudzenie,
Idziemy po muszelki.

Muszelki – rzecz nietrwała,
Po prawdzie nic nie warta,
Ale córeczka chciała –
Córeczka jest uparta.

Z fal słońce się wychyla
Jak złota pierś modelki;
Umyka nam ta chwila –
Idziemy po muszelki.

Palców u stóp maleństwa
Kaleczą się boleśnie.
Co robić? Na przekleństwa
Za późno – i za wcześnie –

Na wątpliwości antrakt,
Na cierpień bagatelki,
Bo zgrzyta zębów mantra –
Idziemy po muszelki.

Pierś słońca już w zenicie
Wspiera się nam na plecach
Potężnym żarem życia
Jak samo serce pieca.

Pot ciurka strumykami,
Dziurawią piach kropelki;
Wyschnięci na pergamin
Idziemy po muszelki.

W krąg wodorostów zieleń
Piętrzy się drwiącą warstwą
I cuchnie – a muszelek?
Muszelek – na lekarstwo!

Nie w naszej widać mocy
Odnaleźć skarb tak wielki!
Na skórze, w chłodzie nocy
Pęcznieją nam bąbelki.

Lecz córcia łapką gładką
Pieczeń skwierczącą klepie:
– Nie przejmuj się tak, Tatku!
Jutro ci pójdzie lepiej!

Los żaden nas nie zmoże,
Choć przeszkód pełen wszelkich!
Chwała Ci dobry Boże
Za drogę po muszelki!

Jacek Kaczmarski
13.7.1999