Rymowanka zza grobu, czyli piosenka nie bez racji, z racji ekshumacji

Z punktu widzenia trupa Kozaka,
Który w dniu śmierci miał zęby w porządku
Jest wszystko jedno – jaka znów draka
Grób mu rozgrzebie w ramach obrządku.

Kozak mógł jednak być komunistą
(Powód, by dostać postrzał w tył głowy),
Więc cóż on na to, kiedy zmartwychwstał
Na Witkacego los pogrobowy?

Cała filozofia
Co żądała ofiar –
Spadła w wieczności czeluście;
I jak tu wierzyć,
Że umrzeć – to nie żyć,
Gdy zębów się ma nadmiar w uściech?

Zamiast szkieletu mógł być piasek w trumnie:
Sprytna sypkości śmierci aluzja;
Lecz wolę szkielet. Szkielet brzmi dumnie,
Nawet i wtedy, gdy robak mu mózg zjadł.

Nie każdy Kozak doczeka świty
Konsulów, którzy „się nie wyprą go”!
Byle się odbył cmentarny mityng
I transport prochów przez firmę RONGO.

Jedna w tym uciecha,
Że przez to wyjechał
Na Zachód – grobowy kompanek.
Ale jaki zysk w tym
Ma być dla marksisty,
Że zakopali go – w Zakopanem?

Może tu krzywdzę me alter ego.
Sąsiednie szczątki wołam na świadki,
Że to wbrew chceniu jest Witkacego,
Żeby spoczywał obok mej matki.

Pal sześć, kto myślał, pisał i bał się,
Czy podła czyja dusza, czy dumna –
Wie, co jest śmiercią, kto w kości zgrał się
I – co własnego ma jeszcze –
To trumna.

Jacek Kaczmarski
3.2.1989