Rozbite oddziały

Po klęsce – nie pierwszej, podnosząc przyłbice,
Przechodzą, jak we śnie, ostatnie granice.

Przez cło przemycają swój okrzyk bojowy
I kulę ostatnią, co w ustach się schowa.

Przy stołach współczucia nurzają się w winie
I obcym śpiewają o Tej, co nie zginie.

Swą krew ocaloną oddają za darmo
Każdemu, kto zechce połączyć ich z armią.

Farbują mundury, wędrują przez kraje
I czasem strzelają do siebie nawzajem.

Pod każdym sztandarem, byle nie białym
Szukają zwycięstwa – rozbite oddziały.

Przychodzą po zmierzchu do kobiet im obcych,
A tam, kędy przejdą – urodzą się chłopcy.

Gdy wrócą, przygnani kolejną zawieją,
Zobaczą, że synów swych nie rozumieją.

Spisują więc dla nich, noc w noc, pamiętniki
Nieprzetłumaczalne na obce języki.

I cierpią, gdy śmieje się z nich świat zwycięski,
Niepomni, że mądry

Nie śmieje się z klęski.

Jacek Kaczmarski
22.5.1987