Reportaż (Bośnia II)

J.K. – Tak więc, będąc człowiekiem zajętym i wędrującym, zaniedbuję wiele przyjaźni i znajomości, ale to mi ciąży. Czuję pewnego rodzaju rozdarcie, bo powinienem interesować się sukcesami czy kłopotami przyjaciół, a nie umiem na to znaleźć czasu. Zwłaszcza że jestem, z całą pewnością, egocentrykiem i źle się czuję, kiedy w sposób niezręczny, fałszywy rozmawiam o czyimś życiu. Niewiele jest takich osób, których robota na tyle mnie fascynuje, że potrafię się nią interesować naprawdę.
Wśród tych nielicznych wspomniałbym o Jacku Petryckim, niegdyś operatorze Agnieszki Holland, obecnie dokumentaliście pracującym dla BBC. Jest moim przyjacielem od dawna, od późnych lat siedemdziesiątych, kiedy miałem najwięcej kontaktów ze środowiskiem filmowym z kręgu Zespołu X. Jacek robi rzeczy zdumiewające. Był w Bośni, teraz jest w Czeczenii; to właśnie jemu BBC powierzyła towarzyszenie z kamerą Sołżenicynowi w tej sławnej podróży przez całą Syberię. Nie dość, że z każdej takiej wyprawy przywozi filmy, które są majstersztykiem umiejętności zawodowych i odwagi, to w dodatku wspaniale potrafi opowiadać o tym, co zobaczył. Jego opowieści często inspirują moją twórczość. W “Pochwale łotrostwa” jest piosenka będąca dość wiernym opisem filmu Jacka Petryckiego o Bośni. Ale nawet nie o to chodzi; każdy kontakt z nim jest niezwykle wzbogacający, może też dlatego, że Jacek, przy całej dla mnie życzliwości, potrafi bardzo krytycznie patrzeć na moje teksty. I takie rzeczy sobie cenię.