Młodych Niemców sen

J.K. – Natomiast wydaje mi się, że dużo się zmieniło w ostatnich latach w moim stosunku do twórczości, a to za sprawą sukcesu w walce z alkoholizmem. Już nie czekam na natchnienie, na to, że gdzieś tam, w drodze, wpadnie mi do głowy pomysł nowego utworu, tak jak to bywało przez lata.
Jest taka zabawna anegdota, jak powstało “Przejście Polaków przez Morze Czerwone”, “Młodych Niemców sen” i jeszcze jakaś piosenka, bodajże trzecia “Obława”. Otóż jechałem nocnym pociągiem do Kopenhagi, kuszetką, a oprócz mnie w przedziale było dwoje zakochanych młodych Szwedów, którzy bez przerwy ściskali się, pieścili, stękali, wzdychali. I mnie to tak podrajcowało , że nie mogłem spać. Włączyłem sobie lampkę i pisałem całą noc.
Tak więc niezbadane są drogi, którymi szwenda się muza. W każdym razie teraz już nie czekam na muzę, może rzadziej jeżdżę kuszetkami, natomiast staram się porządkować swój wysiłek twórczy według starych sprawdzonych zasad: codziennie choćby jedna kreska. Jeśli nie ma pomysłu czy chęci do pracy nad czymś nowym, to przeglądanie gotowych tekstów i choćby drobne poprawki. Ten rodzaj samodyscypliny bardzo mi się przydał w pracy zarówno nad powieścią, jak i librettem “Kuglarzy i wisielców”.
W pracy nad każdą większą całością nie ma innej drogi. Nie ma czekania na natchnienie, na wenę. Poza tym staram się zapisywać pomysły i pozwalam im dojrzewać, krystalizować się. Kiedy tych pomysłów jest wystarczająco dużo i gdy dostatecznie je przetrawię, przemyślę, wtedy dopiero siadam do pisania i praca ta ma zgoła nie romantyczny, ale racjonalny przebieg.