A kiedy rośnie młody las
Bo taki jest natury bieg
Zielone kiełki prą do gwiazd
I słychać szmer podziemnych rzek
Lecz stary wciąż w nim ryje dzik
Myszy sytości czują czas
Obfitość obiecuje świt
Gdy rośnie młody las
Gdy się panoszy młody las
I pyszni się wielością barw
Czesze go niewidzialny czas
Deszcz siejąc śmiercionośnych larw
Zdychanie rządzi nim i wzrost
Kosztem utraty form i kras
I tak sam siebie – jak chce los –
Pustoszy młody las
A gdy wyrośnie młody las
Kiedy stwardnieją skóry kor
Pnia przeznaczeniem – nagi maszt
Korzeń – sklepieniem lisich nor
Pozorem wieczny koron chór
Wzrosłych na próchnie własnych ras –
Bo śmiercią swą lśni nocą bór
Gdzie młody wzrastał las
Jacek Kaczmarski
4.8.1989
Informacje dodatkowe
Inspiracja
brak
Jacek o
J.K. – Tak, tzn. “Na klucz nasz cyrk zamknięto nam”, w której wykorzystałem motyw “Linoskoczka” Wysockiego do opisania stanu wojennego. Potem, kiedy skończył się stan wojenny i przyszła demokracja, naturalnym biegiem rzeczy ten cyrk znowu otwarto i znowu nie ma w nim żadnych reguł, nie ma napiętego nad otchłanią sznura i wszystko jest jakby znowu zamazane. Kiedy tak patrzę: rzeczywiście była druga wersja “Źródła”, druga wersja “Manewrów”, druga wersja “Młodego lasu”. Nie wszystkie te teksty są udane, ale chodziło mi głównie o to, co potem ludzie dość szybko zrozumieli: że zamazane zostały reguły. W momencie kiedy konflikt “my – oni” czy “człowiek – system” przestał istnieć, pojawiły się konflikty na różnych planach, między różnymi ugrupowaniami. między różnymi grupami interesów. Zatarte zostały niemal wszystkie reguły gry i to okazało się dla ludzi największym niebezpieczeństwem w Paryżu. To była wspaniała staruszka, o niesłychanie żywym stosunku do ludzi, która nas – moją żonę i mnie – przygarnęła jak dzieci. Przepięknie opowiadała o Wacie i stwarzała takie poczucie ciepła, jakie mogą okazywać chyba tylko ludzie, którzy bardzo dużo przeszli. No, ale nie ma ideałów. Później okazało się, że ona bardzo pieczołowicie kreowała jednak postać swojego męża, z czym zetknął się mój wykładowca na polonistyce, a później przyjaciel, Krzysztof Rutkowski, który, po przyjeździe do Paryża, dostał od Oli pełnomocnictwa na naukowe opracowanie spuścizny po Wacie. I miał z nią szalone kłopoty, bo ona cały czas cenzurowała jego prace. Ale to nie zmienia faktu, że była to wspaniałą kobietą, niesłychanie dzielną. Moja przyjaźń z jej synem przetrwała do dzisiaj.
Opracował: lodbrok
Rękopis / Maszynopis
brak
Nuty
brak