Karczma

Nie przemęczamy się w pracy, to fakt;
Za to bawimy się do upadu.
Chce się w niebiesiech unosić, jak ptak,
A biesie życie ciągnie nas na dół

Pod stół ze skorupą ostrygi i skórką banana,
Szklenicą ze szkła zielonego, nie całkiem dopitą,
Z serwetą tłustą od ust i z langustą nie dla nas,
Ze schnącym bochnem pszennego, z okruchem wśród plam;
Ze srebrną zastawą, na której herbarze wyryto,
Z jesiotra szkieletem o łbie rozpaczliwej głupoty,
Pod stół, kędy, nawet gdy brudny – jest pyszny i złoty –
Spadać nam…

Życie w tęsknocie
W uciesze pociech
Gdy gnębi sto cię
Spraw.
Ciężki, jak ołów
Śni łeb spod stołu:
Stwórco sokołów –
Zbaw!

Więc piwo z wódką wlewając za gors,
Z rozsądku żując gnój soczewicy,
Prężąc przed byle posuwką swój tors
Świat osądzamy – my politycy!

Pod stół, gdzie pachnąca się świeca kobieco dopala
Ostatni skwierk błysku w zmęczonym chcąc wzbudzić fotelu;
Skapuje nam światło, jak wino, co ślady utrwala
Po tych, którzy uczty nie kończąc odeszli, jak chłam;
Jak my – karczm pielgrzymi, pyszniący się, że jest nas wielu,
Za piwa strumienie pieniący się chmielem i szałem.
Nam gęby parują i nasz gąszcz wspólnym ciałem,
Że śpiewać nam…

Życie w tęsknocie
W uciesze pociech
Gdy gnębi sto cię
Spraw.
Ciężki, jak ołów
Śni łeb spod stołu:
Stwórco sokołów –
Zbaw!

Belki z pułapu padają na łby,
Ciężko się z dymu rozejść po domach;
Jedni z nas pragną krwi, znowu krwi,
Innym wystarczy łyk wódki i słoma

Pod stołem jedwabnym jak niebo, kuszącym jak piekło,
Gdzie jabłek nikt nie tknął, bo wiedzy rzecz jasna – niegłodny;
Gdzie dań nie podaje się takich, jak wzgarda i wściekłość,
Gdzie Bóg jest karczmarzem i mówi – nie sprzedam, ja dam.
Stół czysty, jak zorza i błądzi nim promyk łagodny,
Nie było rąk lepkich, szkła zgrzytu, grdyk grania i czkawki –
Leżymy pod niebem cierpliwym, jak dziecka zabawki.
Wyśnić nam…

Życie bez tęsknot,
Bez złudnych pięknot,
Bez spraw, co gnębią
Stu…
W którym, opchani,
Szczęściem pijani –
Spadniemy znów
Pod stół…

Jacek Kaczmarski