Ja nim nie będę

G.P. – W którymś z wywiadów na temat początków swojej kariery powiedziałeś, że gdy wszyscy wzorowali się na Zachodzie, ty wzorowałeś się na Wschodzie. Na Wysockim, Galiczu, Okudżawie.

J.K. – Może dlatego, że odpowiadało mi to emocjonalnie, że było pełne treści uniwersalnych i konkretnych zarazem. Bo jednocześnie interesowałem się też Dylanem. Uwielbiałem go, zwłaszcza z tego wcześniejszego okresu, z lat 50-tych. Tłumaczyłem jego „Ciężki deszcz”, „Ja nim nie będę”, „Blowing in the wind”. To była wspaniała poezja ocierająca się o metafizykę, ale jednocześnie trochę mało konkretna, mało w tym było mięsa, tych bebechów, które są u Wysockiego. w Paryżu. To była wspaniała staruszka, o niesłychanie żywym stosunku do ludzi, która nas – moją żonę i mnie – przygarnęła jak dzieci. Przepięknie opowiadała o Wacie i stwarzała takie poczucie ciepła, jakie mogą okazywać chyba tylko ludzie, którzy bardzo dużo przeszli. No, ale nie ma ideałów. Później okazało się, że ona bardzo pieczołowicie kreowała jednak postać swojego męża, z czym zetknął się mój wykładowca na polonistyce, a później przyjaciel, Krzysztof Rutkowski, który, po przyjeździe do Paryża, dostał od Oli pełnomocnictwa na naukowe opracowanie spuścizny po Wacie. I miał z nią szalone kłopoty, bo ona cały czas cenzurowała jego prace. Ale to nie zmienia faktu, że była to wspaniałą kobietą, niesłychanie dzielną. Moja przyjaźń z jej synem przetrwała do dzisiaj.

Opracował: lodbrok