Czerwony Autobus

Jacek – To jest ostatnia piosenka napisana w Polsce.Ja sobie wykrakałem po prostu. Cóż, mogę tylko powiedzieć, że takie było odczucie, może nie większości, ale wielu młodych Polaków, ale niektórzy nie śpiewali „jedźmy stąd”, tylko po prostu wyjeżdżali. Ci, o których kiedyś Herbert pisał: Ci, co z wózkami wędrują po bezdrożach, ta sól ziemi, ci „rozsądni”, którzy zakładali, jak się potem okazało zupełnie słusznie, że nic dobrego z tego nie wyjdzie, trzeba pakować manatki i szukać szczęścia gdzie indziej. Ten system wszystko zohydzał, wszystko było obrzydliwe, karłowate, nienaturalne, niesprawiedliwe, a jednocześnie wszechobecne. Ja sam nie miałem zamiaru wyjeżdżać, moja emigracja była przypadkowa.

Dziennikarka – Co było pierwsze, tak sobie patrzyłeś na tej kraj i na to, co się dzieje, czy popatrzyłeś na Linkego i zobaczyłeś to?

Jacek – Na tym polega sztuka, że ona werbalizuje czy obrazuje to, co podświadome czy przeczuwane. Ja oczywiście zanim miałem kontakt z obrazem Linkego, to miałem kontakt z polską rzeczywistością lat siedemdziesiątych. Wtedy wchodziłem w dorosłe życie. Ale Linke to za mnie nazwał, więc ja uznałem, że powinienem za Linkem powiedzieć coś od siebie. Zresztą w większości moich utworów pokarmem bezpośrednim jest sztuka, rzeczywistość przetworzona, a pokarmem wtórnym jest to, co przeżyłem. I myślę, że kultura karmi się kulturą i nie ma czegoś takiego jak odcięcie się od tego, co było, co już zostało nazwane, a nawet nie ma to sensu. Dlatego że czymś najbardziej fascynującym w działalności artystycznej jest prowadzenie poprzez sztukę rozmowy z ludźmi dawno nieżyjącymi, którzy w zupełnie innych czasach, innych realiach, przeżywali dokładnie te same rozterki, problemy, niepokoje i nadzieje. To daje jakby poczucie wspólnoty losu, wspólnoty kondycji ludzkiej na przestrzeni wieków.